Czasem wydaje się, że paradoksy istnieją tylko w teorii. Bo przecież czyż mogą istnieć jednocześnie skrajne rzeczywistości? Czyż mowa o paradoksach to tylko zabieg retoryczny w którym abstrakcyjnie uwypukla się przeciwstawne kwestie?

Jednak wczorajsze i dzisiejsze pierwsze czytanie opowiadają nam historię w którym paradoks wysuwa się na pierwszy plan, bowiem w kiedy Piotr spotyka chromego, który prosi go o jałmużnę, ten nie mając nic, daje mu wszystko. Apostoł nie ma pieniędzy, ale za to w imię Jezusa uzdrawia kalekę od urodzenia, a następnie wszystkim zgromadzonym głosi Dobrą Nowinę o Jezusie-Zmartwychwstałym w którym jest zbawienie i przez którego jesteśmy usynowieni stając się rzeczywiście „dziećmi Boga”.

Sytuacja ta pokazuje, że wiara przekracza uprzedzenia. Niekiedy człowiekowi wydaje się, że musi posiadać choć odrobinę, aby mieć minimalną gwarancję swojego bytu i racji istnienia. Jednakże często owa drobinka własności sprawia, że człowiek traci szeroką perspektywę życia. Skupia się tylko na tym, czego jest pewien i czego trzyma się kurczowo. Piotr doświadczając głębi relacji z Chrystusem wie, że to Bóg jest fundamentem jego działania, dlatego nie boi się swoich ograniczeń, i z całym impetem szafuje mocą Boga, któremu zaufał bezgranicznie. W zachowaniu Piotra widać, że doświadczając braków i niepewności codziennej drogi zrozumiał, iż musi być otwarty na prowadzenie Opatrzności Bożej.

W wierze nie ma żadnych przeciwstawieństw. Treść chrześcijańskiej wiary jest spójna, bowiem przekazuje, że Bóg jest konsekwentny i zawsze pragnie zbawić człowieka. W Jezusie Chrystusie widzimy dokonaną historię zbawienia. Jednakże w codziennym zastosowaniu wiary można dopatrzyć się optymistycznego paradoksu. Bowiem mówiąc innym o wierze, często, udaje się otworzyć to, co wydawało się zamknięte, przełamać to, co wydawało się betonem, uwrażliwić na głos Boga tych, którzy wydawali się nieczuli… Oto paradoks wiary…